Kiedy rozpoczynają się wakacje to w głowie od razu przychodzą na myśl piękne krajobrazy i ciekawe miejsca. Jestem przyzwyczajony od dziecka do tych atrakcji,ponieważ każde wakacje rozpoczynają się wyjazdem w góry,następnie szukamy szczytów, których jeszcze nie zdobyliśmy,a następnie szukamy w tych rejonach muzeum bądź jaskiń.Moje ostatnie wakacje spędziłem inaczej, niż wszystkie poprzednie,ponieważ zagłębiliśmy się całą rodziną w muzea, które przedstawiają historię Polski od czasów Mieszka I do końca II wojny światowej. Nigdy nie zapomnę tych wakacji,ponieważ w żadnej szkole czy książce nie poczułbym na własnej skórze tych emocji. Będąc w barakach w Auschwitz przez chwilę możesz poczuć się jak ludzie,którzy walczyli za swoją ojczyznę i oddali za to życie. Zobaczenie na własne oczy krajobrazu na którym kilkaset lat temu odbywały się wojny jest niesamowita.Niestety nie da się tego opisać słowami,ponieważ trzeba to poczuć na własnej skórze i zagłębić się w historię.

Kiedy rozpoczynają się wakacje to w głowie od razu przychodzą na myśl piękne krajobrazy i ciekawe miejsca. Jestem przyzwyczajony od dziecka do tych atrakcji,ponieważ każde wakacje rozpoczynają się wyjazdem w góry,następnie szukamy szczytów, których jeszcze nie zdobyliśmy,a następnie szukamy w tych rejonach muzeum bądź jaskiń.Moje ostatnie wakacje spędziłem inaczej, niż...

Co wakacje wyjeżdżaliśmy całą rodziną na wieś do dziadków. Tam razem cała nasza dziecięca paczka, czyli ja, mój brat, 3 kuzynki i dwóch kuzynów wymyślaliśmy niestworzone rzeczy. Pewnego dnia postanowiliśmy zbudować samochód...z wózka dwukołowego z rączką, w którym dziadzio zawsze woził świeżą trawę dla baranów. Do rączki chłopaki zamocowali kółko ze starego wózka dziecięcego, który ciotka przygotowała do wywiezienia na złom, a hamulec...to był zwykły patyk :) Do tak skonstruowanego pojazdu wpakowaliśmy się na próbę we czwórkę, ja z bratem i dwie kuzynki, i ruszyliśmy z górki, na szczęście bardzo łagodnej. Frajda była niesamowita do momentu kiedy wózek zaczął skręcać na miedzę, potem już wszystko potoczyło się błyskawicznie. Skręciliśmy na miedzę i z tej miedzy spadliśmy, złamał się po drodze hamulec a na koniec dyszel wózka poszedł do góry...i to nas uratowało, bo dzięki temu cała machina zatrzymała się na łące. Gdyby nie to wylądowalibyśmy w stromym lesie :) Najpierw byliśmy w szoku ale potem cała nasza siódemka tarzała się ze śmiechu :) To było tak dawno a wciąż to pamiętam jak dziś :)

Co wakacje wyjeżdżaliśmy całą rodziną na wieś do dziadków. Tam razem cała nasza dziecięca paczka, czyli ja, mój brat, 3 kuzynki i dwóch kuzynów wymyślaliśmy niestworzone rzeczy. Pewnego dnia postanowiliśmy zbudować samochód...z wózka dwukołowego z rączką, w którym dziadzio zawsze woził świeżą trawę dla baranów. Do rączki chłopaki zamocowali kółko ze starego wózka...

Moją wakacyjna przygodą był wyjazd na kolonię w roli wychowawcy. Była to olbrzymia próba. Próba wytrwałości i odpowiedzialności. Wrzucona do grupy dzieci, które na każdym kroku sprawdzały granice. Które łapały pokemony na górskim szlaku i które nie znały piosenki „Lubiła tańczyć”. Próba bycia sobą, bez gwarancji akceptacji z ich strony. Próba opieki, dotarcia do przyczyn łez. Próba zmierzenia się z problemami, o których nie ma się pojęcia. Patrzenie na piękno dorastającego pokolenia, które tak wiele jeszcze ma przed sobą. Bezsenne noce, dbanie o bezpieczeństwo. Nauka prania, sprzątania, wiązania butów. Tłumaczenie świata, po którym samemu chodzi się krótko. Wypowiadanie „nie wiem” po stokroć, odkrywając swoją niewiedzę. Walka o szacunek. A czasem o przetrwanie. Przeżycie wspólnie trudności, rozterek i bólu. Rozmowy o życiu i przyszłości, które są tajemnicą dla nas wszystkich. Pożegnanie pełne łez. I podziw dla samego siebie. Że się udało. Że oprócz tego, że wszyscy wrócili cali, wrócili z czymś więcej. Napisali na karteczkach. Podziękowali. Zrozumienie znaczenia słowa „wychowawca” po tylu latach.

Moją wakacyjna przygodą był wyjazd na kolonię w roli wychowawcy. Była to olbrzymia próba. Próba wytrwałości i odpowiedzialności. Wrzucona do grupy dzieci, które na każdym kroku sprawdzały granice. Które łapały pokemony na górskim szlaku i które nie znały piosenki „Lubiła tańczyć”. Próba bycia sobą, bez gwarancji akceptacji z ich strony. Próba opieki, dotarcia do przyczyn...

- Zaraz umrę. – Ola opadła ciężko na ziemię i oparła plecami o pień rachitycznego drzewka.
Wędrowałyśmy tak od dwóch dni, odkąd nasz dżip rozkraczył się na środku pustkowia, a wiekowy przewodnik dostał zawału. Jak na złość radio również przestało działać, a nie miałyśmy tam zasięgu w komórkach, by inaczej wezwać pomoc.
Przystanęłam w cieniu nielicznych liści i podparłam się pod boki.
- Musimy w końcu dotrzeć do jakiejś cywilizacji.
Ola zaśmiała się histerycznie.
- Ostatnią cywilizacją, jaką widziałyśmy, była słoniowa kupa wielkości kanapy. Faktycznie, została ucywilizowana przez wielkie karaczany!
Wzdrygnęła się i czym prędzej upiła łyk wody z naszych kończących się zapasów. Zabrałyśmy ze sobą wszystkie butelki, jakie znalazłyśmy w dżipie, ale nieustanny upał, duchota i gorąco sprawiały, że wody szybko nam ubywało.
- Nie pij tyle. – zaoponowałam.
Ola z żalem popatrzyła na ożywczy płyn i schowała butelkę z powrotem do plecaka. Z początkowych sześciu zostały jej dwie. W tym jedna opróżniona do połowy.
- Jak nic zdechniemy na tym zadupiu.
- Nie mów tak. – zdjęłam swój plecak i usiadłam obok przyjaciółki. – Możemy teraz odpocząć chwilę, a potem ruszymy dalej.
Właściwie same nie wiedziałyśmy już, dokąd zmierzamy. Zaplanowałyśmy, że będziemy szły wzdłuż śladów opon, które zostawił nasz dżip, tak by tym sposobem dotrzeć z powrotem do miasteczka, z którego wraz z przewodnikiem wyruszyłyśmy na wycieczkę safari. Nie przewidziałyśmy jednak tego, że wiatr szybko zasypie ślady…

- Zaraz umrę. – Ola opadła ciężko na ziemię i oparła plecami o pień rachitycznego drzewka.
Wędrowałyśmy tak od dwóch dni, odkąd nasz dżip rozkraczył się na środku pustkowia, a wiekowy przewodnik dostał zawału. Jak na złość radio również przestało działać, a nie miałyśmy tam zasięgu w komórkach, by inaczej wezwać pomoc.
Przystanęłam w cieniu nielicznych liści i podparłam się...

Gdy sobie przypomnę o tej historii to na mej twarzy pojawia się uśmiech. Pamiętam jak dziś gdy moja koleżanka zadzwoniła do mnie z płaczem, że pokłóciła się ze swoim chłopakiem i mamą. Powiedziałam do niej : pożyczę od taty auto i pojedziemy na koniec świata i jeszcze dalej. Tak też się stało...wieczorem podjechałam pod jej dom i ruszyłyśmy. " Jedzmy nad to jeziorko co kiedyś byłyśmy - powiedziała. Przytaknęłam ale szczerze nie do końca pamiętałam drogę... Po dwóch godzinach krążenia po lesie kiedy zrobiło się już ciemno a jeziorka ani widu ani słychu postanowiłyśmy wyjechać z tego lasu, pech chciał , że jak już dojechałam do asfaltowej drogi był zamknięty szlaban...musiałam kolejne kilkadziesiąt minut szukać prawie po omacku wyjazdu. Jakiegokolwiek wyjazdu. JEST udało się - krzyknęłam...a wskazówka paliwa praktycznie leżała...modliłam się o stację benzynową. Stacja się znalazła ale co z tego jak moja koleżanka nie wzięła portfela ( po co nad jezioro) a ja miałam tylko kartę kredytową którą akurat na tej stacji nie można było płacić...tak zakończyła się nasza przygoda, że głodne, bez paliwa w baku i pieniędzy w portfelu musiałyśmy zadzwonić po chłopaka koleżanki, dzięki czemu lody zostały przełamane. Nasz koniec świata okazał się nie tak odległy gdyż okazało się, że niejednokrotnie przejeżdżałyśmy obok wjazdu nad upragnione jeziorko.

Gdy sobie przypomnę o tej historii to na mej twarzy pojawia się uśmiech. Pamiętam jak dziś gdy moja koleżanka zadzwoniła do mnie z płaczem, że pokłóciła się ze swoim chłopakiem i mamą. Powiedziałam do niej : pożyczę od taty auto i pojedziemy na koniec świata i jeszcze dalej. Tak też się stało...wieczorem podjechałam pod jej dom i ruszyłyśmy. " Jedzmy nad to jeziorko co...

Będąc w Japonii, miałam nie lada przygodę. Pewnego dnia wybraliśmy się razem ze znajomymi na przejażdżkę rowerową, jednak reszta wybrała się na górską wędrówkę, a ja postanowiłam wracać sama. Droga do naszego hotelu była przecież bardzo prosta. Tak więc udałam się w podróż powrotną. Jednak moja pamięć zaczęła szwankować (muszę przyznać, że mam dobrą orientację w terenie, jednak podczas wycieczki za bardzo zagadałam się z kolegą i nie obserwowałam okolicy, a mijane budynki wydawały mi się nieznane). Postanowiłam szukać pomocy wśród lokalnych mieszkańców. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że żaden z nich nie znał angielskiego, a dostępu do map googla też nie posiadałam :( Po paru nieudanych próbach byłam naprawdę zdesperowana i chyba tą desperację dostrzegł jeden z zapytanych przeze mnie Japończyków w supermarkecie, bo zaproponował mi podwiezienie swoim własnym samochodem. Byłam w tak beznadziejnej sytuacji, że się zdecydowałam, mimo czyhającego niebezpieczeństwa (nieznajomy, wyglądający jak Kowboj z Dzikiego Zachodu). Co najdziwniejsze, do samochodu wsiadła z nami Pani ekspedientka ze sklepu, żeby go poprowadzić, a żadne z nich nie znało angielskiego....
Jednak mimo wszelkich obaw, dotarłam (w całości!) do hotelu :)

Będąc w Japonii, miałam nie lada przygodę. Pewnego dnia wybraliśmy się razem ze znajomymi na przejażdżkę rowerową, jednak reszta wybrała się na górską wędrówkę, a ja postanowiłam wracać sama. Droga do naszego hotelu była przecież bardzo prosta. Tak więc udałam się w podróż powrotną. Jednak moja pamięć zaczęła szwankować (muszę przyznać, że mam dobrą orientację w terenie,...

Ostatnie wakacje nie zapowiadały się najlepiej... Ze względu na pracę musiałam zrezygnować z wyjazdu, podczas gdy cała moja rodzina i znajomi wstawiali zdjęcia ze słonecznych kurortów. Choć może to zabrzmieć głupio, wieczorami zdarzało mi się uronić łzę, ponieważ były to moje pierwsze wakacje bez odpoczynku. Wszystko zmieniło się jednak bardzo spontanicznie. Zostaliśmy wraz z chłopakiem zaproszeni na imprezę 400 km od naszego miejsca zamieszkania. Stwierdziliśmy: jedziemy! Miał być jeden nocleg, jednak towarzystwo i klimat był tak wspaniały, że wybłagałam szefową o dodatkowe dni wolnego. To było kilka najlepiej spędzonych dni w całym roku. Wspólne pływanie kajakami, powitanie dnia w jacuzzi i granie w siatkówkę do 5 nad ranem. Poczucie, że nic nie musisz i jesteś Panem/Panią swojego czasu to była dla mnie najlepsza przygoda jaka w zeszłym roku spotkała mnie poza pracą :)

Ostatnie wakacje nie zapowiadały się najlepiej... Ze względu na pracę musiałam zrezygnować z wyjazdu, podczas gdy cała moja rodzina i znajomi wstawiali zdjęcia ze słonecznych kurortów. Choć może to zabrzmieć głupio, wieczorami zdarzało mi się uronić łzę, ponieważ były to moje pierwsze wakacje bez odpoczynku. Wszystko zmieniło się jednak bardzo spontanicznie. Zostaliśmy wraz...

„Moja wakacyjna przygoda”
Wyjazd w góry ze znajomymi! Wszystko spakowane, walizki w aucie, więc ruszamy! Znajomi pojechali już w czwartek z rana, ja i mój narzeczony urlopu nie dostaliśmy, więc dołączamy w piątek po pracy!
Wyjazd na noc, ale przynajmniej korki miały być mniejsze. Ale i tak jechaliśmy dość długo, bo już ponad trzy godziny! Aż tu nagle wielki dym wydostający się spod maski! Całe szczęście, że dopiero co mijaliśmy stację benzynową! Oczywiście znajomi telefonu nie odbierają!
Zostało nam jakieś trzydzieści kilometrów do przejechania, ale jak jechać skoro ewidentnie coś się popsuło!
Razem z narzeczonym przeszliśmy na stację, tam trzech chłopaków siedziało w samochodzie, gdzie dwóch popijało piwko! Nie mieliśmy innego wyjścia jak poprosić o pomoc!
Kierowca powiedział, że przy tym aucie nie ma haka, ale może wymienić na auto ojca i nam auto holuje pod miejsce, gdzie mamy zarezerwowany nocleg!
Nie mieliśmy za dużego wyboru! Chociaż było to ryzykowne przedsięwzięcie musieliśmy im zaufać, albo stać i czekać na cud! Po 3 dotarliśmy do naszego lokum, gdzie na szczęście mieliśmy zostawione otwarte drzwi, bo znajomych nie dało się dobudzić!
Kolejnego dnia mój narzeczony zamiast zdobywać giewont, szukał części do auta!

„Moja wakacyjna przygoda”
Wyjazd w góry ze znajomymi! Wszystko spakowane, walizki w aucie, więc ruszamy! Znajomi pojechali już w czwartek z rana, ja i mój narzeczony urlopu nie dostaliśmy, więc dołączamy w piątek po pracy!
Wyjazd na noc, ale przynajmniej korki miały być mniejsze. Ale i tak jechaliśmy dość długo, bo już ponad trzy godziny! Aż tu nagle wielki dym...

Kilkanaście lat temu, ja i mój kolega Greg odpoczywaliśmy w chatce studenckiej. Tamtej soboty postanowiliśmy sprawdzać cierpliwość lokatorów chatki śpiewając "Moplikiem se jada na szychta", oczywiście w wersji freestyle'owej. Okazało się, że tego dnia cierpliwości w ludziach jest bardzo mało: "możecie się zamknąć?", "przestańcie wyć!", "idźcie se do lasu śpiewać" to jedne z łagodniejszych reakcji na nasze zaśpiewy. Zresztą z rady skorzystaliśmy i poszliśmy śpiewać do lasu...
Gdy wreszcie nastał wieczór, a niebo zapłonęło światłem tysięcy gwiazd, młodzież z chatki wypełzła na polanę. Było wesoło, gwarnie, głośno i śpiewnie. Aż nagle, niewiadomo skąd wyłoniła się sylwetka przypominająca niedźwiedzia. Ów gość, mocno pijany, począł niecenzuralnie na nas krzyczeć, grożąc, że nas pozabija. Zrobiło się groźnie. Kilka dziewczyn zaczęło płakać. A my z Grzesiem, rozbawieni, zaczęliśmy cichutko nucić "Moplika". W tym momencie nieproszony gość zapytał z agresją w głosie: "Co to było?". Cała ekipa rozsunęła się i staliśmy na przeciw niedźwiedzia. "To wy?"-zapytał. "Tak"-musieliśmy odpowiedzieć. "To dawajcie jeszcze raz"-rozkazał. "Ale nie znamy tekstu"-broniliśmy się."Nie szkodzi. Dawajcie". Zaśpiewaliśmy. A on się popłakał ze szczęścia. Okazało się, że gdy był przed laty w wojsku, miał tam kolegę ze Śląska, który śpiewał mu "Moplika" każdego wieczoru. Nasz gość był jedyną osobą, której podobały się nasze zaśpiewy, poza tym - uratowały nas one przed sporymi uszkodzeniami ciała:)

Kilkanaście lat temu, ja i mój kolega Greg odpoczywaliśmy w chatce studenckiej. Tamtej soboty postanowiliśmy sprawdzać cierpliwość lokatorów chatki śpiewając "Moplikiem se jada na szychta", oczywiście w wersji freestyle'owej. Okazało się, że tego dnia cierpliwości w ludziach jest bardzo mało: "możecie się zamknąć?", "przestańcie wyć!", "idźcie se do lasu śpiewać" to...